تحلیل فیلم ایرانی «می‌اندیشی‌اگرچه‌نیستی» در مجله اسپانیایی

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری زندگی نیوز، در طول دهه ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲ با پیشرفت تکنولوژی و هجوم سرمایه، صنعت فیلم‌های علمی‌تخیلی شروع به تجربه فرصت‌های توسعه جدیدی کرد. در این زمینه، موجی از تولیدات برجسته به صنعت سینما نشان داد که فیلم‌های علمی‌تخیلی به‌ویژه در سینمای چین دتسخوش تغییرات مشخصی در انتخاب موضوعی و بیان فرهنگی شده‌اند.
در دهه اخیر، تغییرات قابل توجهی در فیلم‌های علمی تخیلی صورت گرفته است؛ موضوعاتی چون «تغییر مضامین»، «پر رنگ شدن زمینه های علمی»، «نظریه ژانر»، «استفاده از تخصص در ساخت فیلم های علمی تخیلی» از ویژگی‌های اصلی جریان‌های متاخر سینمای علمی-تخیلی است.

با افزایش محبوبیت ژانر علمی-تخیلی به همان نسبت نیز نقد فیلم‌های علمی‌تخیلی نیز تخصصی‌تر شد و برخی از چارچوب‌های ایدئولوژیک یا نظریه خاص برای توسعه و نقد آن مورد استفاده قرار گرفت؛ تا جایی که برخی از منتقدان برخی از فیلم‌های مهم در دهه اخیر این ژانر را به شدت مورد تجزیه و تحلیل علمی قرار داده‌اند.

* فیلم ایرانی «می‌اندیشی‌اگرچه‌نیستی»

فیلم ایرانی «می‌اندیشی‌اگرچه‌نیستی» که توانسته جایزه بهترین فیلم علمی-تخیلی جشنواره مادرید اسپانیا FICIMAD در سال ۲۰۲۴ را کسب کند در مجله نقد فیلم اسپانیا مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت.

جایزه بین‌المللی FICIMAD یک جشنواره سالانه در مادرید اسپانیا است که در آن سالانه آثار سینمایی از سراسر جهان با هم رقابت می‌کنند. عنصر کلیدی در این جشنواره اصالت و خلاقیت در فیلم هاست و تنها آثاری در آن برگزیده می‌شوند که شیوه‌های رایج ارتباط بصری را به چالش بکشند.

*سؤالاتی درباره آینده بشریت

در بخشی از نقد منتشر شده در رابطه با فیلم «می‌اندیشی گرچه نیستی» به کارگردانی صلاح‌الدین نوری آمده است: «در فیلمنامه معماگونه نوید فرخی سؤالاتی تامل برانگیز درباره آینده بشریت مطرح می‌شود».

 بازیگران شهریار ربانی و پگاه سعیدیِ باشکوه، پابه‌پای هم بی‌آنکه حتی مرگ بتواند آنها را از هم جدا کند، از میان دوراهی‌های اخلاقی و شبهه‌های قانونی با انتخاب‌هایی هستی‌شناسانه مواجه می‌شوند.

صلاح الدین نوری کارگردان این اثر ما را وادار می‌کند به معنای «انسان بودن» و نحوه تعامل با فناوری‌های نوین فکر کنیم. او در این مسیر ما را به کاوش دقیق مفهوم «غم و هجران» وا می‌دارد. در این اثر «ابدیتی» که قرار است پایان راه همه باشد، به پوچی تقلیل می‌یابد، زیرا بدون یک «پایان» هیچ چیز معنایی ندارد.

فیلم «می‌اندیشی، اگر‌چه‌نیستی» در سال ۱۴۰۲ ساخته شد و فهرست عوامل آن عبارت‌اند از: کارگردان: صلاح‌الدین نوری-تهیه‌کنندگان: حمیدرضا مالک‌زاده، صلاح‌الدین نوری-نویسنده: نوید فرخی، بازیگران: شهریار ربانی، پگاه سعیدی، سلما دلسوزی و حمید پیشقدم-دستیار کارگردان، برنامه‌ریز و مدیرتولید: حسین خنکا، مدیر فیلم‌برداری: فاتح شافعی، تدوین‌وساخت‌تیزر و محتوا: مصطفی مولایی، صداگذاری و ترکیب صدا: عرفان یزدی، مدیر صدابرداری: امیرحسین سعیدی، جلوه‌های بصری و اصلاح رنگ‌ونور: حسن پیله‌ور، مدیر چهره‌پردازی: عاطفه رضایی، طراح صحنه: مریم مجاوری، طراح لباس: عاطفه فلاح، موسیقی: حسین فارس، منشی صحنه: زهرا پویا، عکاس: محیا باران چشمه و لوگو و پوستر: یاسمین یوسفی.

* پیشرفت علم؛ سینما و بیم و امیدها

در آثار علمی–تخیلی، نویسنده فکر خود را رها می‌کند تا به آینده برود و آنچه را که در اثر پیشرفت علمی، امکان‌پذیر شده‌است به تصویر بکشد. در چنین اثری، نویسنده گاهی تمایلات و آرزوهای انسان‌ها و گاهی بیم‌ها و ترس‌هایشان را بیان می‌کند و فیلم «می‌اندیشی گرچه نیستی» چنین رویکردی را دنبال می‌کند.

خاستگاه داستان های علمی تخیلی را می توان به قرن نوزدهم ردیابی کرد، زمانی که نویسندگانی مانند ژول ورن و اچ جی ولز شروع به بررسی امکانات علم و فناوری در آثار خود کردند. «سفر به مرکز زمین» ورن و « ماشین زمان » ولز هر دو نمونه‌هایی از رمان‌های علمی تخیلی اولیه هستند که راه را برای این ژانر هموار کردند.

گفتنی است؛ سینمای علمی-تخیلی در سال‌های اخیر پس از آغاز انقلاب صنعتی چهارم و دوران هوش مصنوعی جان تازه‌ای گرفته است و در این میان آثار ایرانی با این مضمون توانسته که در رویداد‌ها و فستیوال‌های ایرانی از اعتبار و جایگاه بالایی برخوردار باشد.